Deeskalacja kontra kontynuacja empirycznej antybiotykoterapii w leczeniu ciężkiej sespy: wieloośrodkowe, randomizowane badanie bez ślepej próby

30 sierpnia 2014

Deeskalacja kontra kontynuacja empirycznej antybiotykoterapii w leczeniu ciężkiej sespy: wieloośrodkowe, randomizowane badanie bez ślepej próby.

De-escalation versus continuation of empirical antimicrobial treatment in severe sepsis: a multicenter non-blinded randomized noninferiority trial.

Intensive Care Med. 2014 Aug 5.

Leone M1, Bechis C, Baumstarck K, Lefrant JY, Albanèse J, Jaber S, Lepape A, Constantin JM, Papazian L, Bruder N, Allaouchiche B, Bézulier K, Antonini F, Textoris J, Martin C; For the AZUREA Network Investigators.

1Service d'anesthésie et de réanimation, Hôpital Nord, Chemin des Bourrely, 13015, Marseille, France, .

Wstęp

U pacjentów z ciężką sepsą, żadne z nierandomizowanych badań klinicznych nie zweryfikowało koncepcji deeskalacji empirycznej antybiotykoterapii. Niniejsze badanie ma na celu porównanie strategii deeskalacji w stosunku do kontynuacji odpowiedniej terapii empirycznej u chorych z ciężką sepsą.

Metody

Badanie miało charakter wieloośrodkowy, randomizowany i niezaślepiony, objęło pacjentów z ciężką sepsą, którzy zostali losowo przydzieleni do grupy, gdzie stosowano deeskalację terapii lub grupy, gdzie kontynuowano empiryczne leczenie przeciwbakteryjne. Rekrutacja rozpoczęła się w lutym 2012 roku, a zakończyła się w kwietniu 2013 roku i miała miejsce na dziewięciu oddziałach intensywnej terapii (OIT) we Francji. Pacjenci z ciężką sepsą zostali przypisani do grupy deeskalacji leczenia przeciwbakteryjnego (n = 59) albo do grupy, gdzie kontynuowano leczenie empiryczne (n = 57). Głównym punktem końcowym był czas pobytu na OIT. Za margines równoważności uznano 2 dni. Jeżeli dolna granica 95% przedziału ufności (95% CI) dla pacjentów przypisanych do grupy deeskalacja terapii była mniejsza niż 2 dni, w porównaniu do pacjentów przypisanych do grupy kontynuacji terapii empirycznej, to deeskalację można było uznać za terapię nie gorszą niż kontynuacja przeciwbakteryjnego leczenia empirycznego. Drugorzędnymi punktami końcowymi były: 90-dniowa śmiertelność, wystąpienie niewydolności wielonarządowej, liczba nadkażeń oraz liczba dni antybiotykoterapii w trakcie pobytu na OIT.

Wyniki

Średni czas pobytu na OIT wyniósł 9 dni [IQR: 5-22] w grupie, gdzie stosowano terapię deeskalacyjną i 8 dni [IQR: 4-15] w grupie, gdzie kontynuowano terapię empiryczną (p = 0,71). Średnia różnica wyniosła 3,4 (95% CI: 1,7 do 8,5). Nadkażenia wystąpiły u 16 (27%) pacjentów w grupie, gdzie deeskalowano terapię i u 6 (11%) pacjentów w grupie, w której kontynuowano terapię empiryczną (p = 0,03). Liczba dni antybiotykoterapii w grupie, w której prowadzono deeskalację i w grupie, w której kontynuowano terapię empiryczną odpowiednio 9 [IQR: 7-15] i 7,5 [IQR: 6-13] (p = 0,03). Śmiertelność była podobna w obu grupach.

Interpretacja

W porównaniu do kontynuowania empirycznego leczenia przeciwbakteryjnego, strategia oparta na deeskalacji antybiotykoterapii wydłużała czas pobytu na OIT. Nie miało to jednak wpływu na śmiertelność.